Η Νύφη… του Χειμώνα

Ανθίζει πριν βγάλει φύλλα Η αμυγδαλιά ανήκει σ΄ εκείνα τα δέντρα που ανθίζουν πριν βγάλουν φύλλα προκαλώντας μεγάλο ενδιαφέρον και ποικίλους συμβολισμούς ανά τους αιώνες. Για παράδειγμα, όπως αναφέρεται στη Βίβλο, οι Εβραίοι τη θεωρούσαν σύμβολο βιασύνης εξαιτίας της απροσδόκητης ανθοφορίας της, ενώ ο αρχαίος φιλόσοφος Θεόφραστος την καταγράφει ως ευχάριστο φαινόμενο. Οι μουσουλμάνοι συνδέουν την ανθοφορία της αμυγδαλιάς με την αναθέρμανση της ελπίδας. Στην αρχαιότητα οι παγανιστές θεωρούσαν την αμυγδαλιά σύμβολο παρθενικότητας, αλλά τα άνθη της δίνονταν επίσης ως πρόσφορο γονιμότητας. Στη νεότερη εποχή, Τσέχοι, Ιταλοί και Έλληνες την βλέπουν ως σύμβολο τύχης και μακροζωίας και προσφέρουν τους καρπούς της στους γάμους.

Μετά από κάποιο διάστημα ο Δημοφών νοστάλγησε την πατρίδα του την Αθήνα τόσο πολύ, που ζήτησε να πάει εκεί για λίγο διάστημα. Η Φυλλίς συμφώνησε αφού της υποσχέθηκε ότι θα γύριζε πίσω σύντομα και έτσι εκείνος μπήκε στο καράβι του και απέπλευσε. Η Φυλλίς έμεινε εγκαταλειμμένη περιμένοντας τον εκλεκτό της καρδιάς της, στον τόπο της τελετής του γάμου της. Η Φυλλίς περίμενε για χρόνια την επιστροφή του, αλλά τελικά πέθανε από μαρασμό. Οι θεοί, από οίκτο, μεταμόρφωσαν την Φυλλίδα σε δέντρο, σε αμυγδαλιά, η οποία έγινε σύμβολο της ελπίδας. Όταν ο περιπλανώμενος, γεμάτος τύψεις, Δημοφών επέστρεψε, βρήκε τη Φυλλίδα σαν ένα γυμνό δέντρο χωρίς φύλλα και άνθη. Απελπισμένος αγκάλιασε το δέντρο, το οποίο ξαφνικά πλημμύρισε από λουλούδια, δείχνοντας ότι η αγάπη δεν μπορεί να νικηθεί από το θάνατο.

Η αμυγδαλιά έχει καταγραφεί ώς σύμβολο ελπίδας, αγνότητας καρτερίας, μαρτυρίου και γονιμότητας. Τη λάτρεψαν ώς αγία, ως μάνα, ως εύθραυστη, αέρινη και ευάλωτη γυναίκα που στο πρώτο σκίρτημα του αέρα όλη αυτή η απαράμιλλη ομορφιά της χάνεται. Γι αυτό και ο μύθος την παρουσιάζει ώς πανέμορφη κόρη πάντα θλιμμένη.

Οι όμορφες κόρες για το λαό είναι και άτυχες. Εκτός από την μυθολογία υπάρχει άλλη μια παράδοση για την Αμυγδαλιά. Η αμυγδαλιά λοιπόν ήταν ένα όμορφο κορίτσι, πριγκίπισσα πάντα, αλλά πολύ εύθραυστο και μοσχοαναθρεμένο από το μόσχο -το μυρωδικό που μοσχοβολάει- με υπερπροστατευτική μάνα που φοβόταν να την αφήσει να βγει έξω τις κρύες νύχτες του χειμώνα για να μην κρυώσει. Για αυτό την κλείδωνε στο δωμάτιό της. Κι αυτή καθόταν θλιμμένη στο παράθυρο του ορίζοντα, όταν την είδε ο βοριάς και την ερωτεύτηκε παράφορα. Για να τον προσέξει η αμυγδαλιά, μεταμορφώθηκε σε ένα όμορφο παλικάρι Η αμυγδαλιά τον αγάπησε αμέσως και μια μέρα που έλειπε η μητέρα της, βγήκε έξω και αγκαλιάστηκε με το Βοριά. Απ’ το κρύο του χειμώνα ξεψύχησε. Ο μύθος δείχνει την αγάπη και την ευαισθησία της αμυγδαλιάς που τη σκοτώνει ο Βοριάς με την αγάπη του.

Η αμυγδαλιά στη Τέχνη

…….την ζωγράφισαν ζωγράφοι…..

την ύμνησαν ποιητές

Στην Ελλάδα η αμυγδαλιά είναι προάγγελος της άνοιξης και επακόλουθα του έρωτα, ως εκ τούτου ενέπνευσε τον ποιητή Γεώργιο Δροσίνη να γράψει την «Ανθισμένη αμυγδαλιά«

? μυγδαλιά

?κoύνησε τ?ν ?νθισμένη μυγδαλι?
μ? τ? χεράκια της
κι ?γέμισε ?π? ?νθη ? πλάτη, ? ?γκαλι?
κα? τ? μαλλάκια της.

?χ! χιονισμένη σ?ν τ?ν ε?δα τ?ν τρελλ?
γλυκ? τ? φίλησα,
τ?ς τίναξα τ? ?νθη ?π? τ?ν κεφαλ?
κι ?τσι τ?ς μίλησα:

-Τρελλ? ν? φέρεις στ? μαλλιά σου τ? χιονι?
τ? τόσο βιάζεσαι;
Μόνη της θ? ν? ?ρθε? ? βαρυχειμωνιά,
δ?ν τ? στοχάζεσαι;

Το? κάκου τότε θ? θυμ?σαι τ? παλι?
τ? παιχνιδάκια σου,
κοντ? γριούλα μ? τ? κάτασπρα μαλλιά και τα γυαλάκια σου.

Μια όμορφη αμυγδαλιά  στόλισε  το σχολείο μας από τα κορίτσια της Ε1 με τη βοήθεια της δασκάλας τους κ. Σοφίας Σταματίου.

Αληθινά κλαδιά αμυγδαλιάς, άσπρο και ροζ γκοφρέ, κόλλα……ομαδική δουλειά….

και να το αποτέλεσμα……

Χειροτεχνίες με την αμυγδαλιά της Β τάξης