Οφείλουμε να δημιουργήσουμε ένα «καθολικό σκηνικό διαβάσματος». Σε κάθε δημόσιο χώρο να στήσουμε πνευματικούς αργαλειούς, να εκθέσουμε τις πρώτες μας ανάγκες, τις πρώτες μας επιλογές στη βιτρίνα της ζωής μας, να διαπαιδαγωγούνται νέοι και παιδιά, μεγάλοι και μικροί, στην εικόνα του βιβλίου, στο σύμβολο των διαβασμάτων μας και των πνευματικών αναζητήσεών μας.
Να υπάρχουν μικρές προθήκες με βιβλία: στις δημόσιες υπηρεσίες, στο θέατρο, στον κινηματογράφο, στην καφετέρια, στο μπαρ, στο σούπερ ? μάρκετ, στο φούρνο, στο κομμωτήριο, στο μικρό μπακάλικο της γειτονιάς, στο φαρμακείο, στο εμπορικό κατάστημα. Να δημιουργηθούν πίνακες ζωγραφικής με θέμα το ανοιχτό βιβλίο και το διάβασμα στους τοίχους των σχολείων, των δημόσιων βιβλιοθηκών και των πνευματικών ιδρυμάτων. Να δώσουμε στην εικόνα του στοχασμού μας την αξία που της ανήκει, να δώσουμε στην πνευματική μας υπόσταση τον οίστρο που τη θρέφει, να ξεπεζέψουμε από την ανούσια ύπαρξή μας και να ψηλαφίσουμε την ουσία της ίδιας της ζωής.
Ας αναρωτηθούμε. Αν τα παιδιά μας μεγάλωναν σε ένα τέτοιο σκηνικό της καθημερινής ζωής τους, αν βίωναν την εικόνα του ανοιχτού βιβλίου και του διαβάσματος σε κάθε γωνιά δημόσιου χώρου, έχουμε αναλογιστεί το πόσο γόνιμο έδαφος θα αναπτυχθεί για μια πιο δημιουργική πορεία των παιδιών στο σχολείο, πόση δυναμική θα αποκτήσει το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας μας και κυρίως πόσο θα εξανθρωπιστεί η κουλτούρα μας;
«Το βιβλίο γράφεται εξ ημισείας από τον αναγνώστη και τον συγγραφέα. Κάθε αναγνώστης προβάλλει σε αυτό τον κόσμο του, τα προηγούμενα διαβάσματά του, την προσωπικότητά του. Το βιβλίο είναι διαδραστικό. Το ίδιο βιβλίο στα χέρια διαφορετικών αναγνωστών διαφέρει, αφού δεν υπάρχουν δύο όμοιοι άνθρωποι σ? αυτό τον κόσμο. Κι αυτό ισχύει τόσο για την Αγκαθα Κρίστι όσο και για τον Ντοστογέφσκι. Και γι? αυτό δεν υπάρχουν βιβλία άξια περιφρόνησης. Και το ταπεινότερο όλων μπορεί να αλλάξει μια ζωή».
Αρτούρο Πέρεθ ? Ρεβέρτε
